Floor schrijft

Life and work of an indy scholar part 3 - How to summarize this week? I guess it would be with ‘tying some loose ends’. Some days-in-a-row-off lend themselves perfectly for a mini sabbatical, that time off from work to get work done, and I seize those opportunities to finish things. I had a few appointments outdoors, I talked, together with some colleagues, with a large institute for professional education about a seminar about complexity theory, did another workshop about the feasibility of a PhD project for non-university teachers, but spent most of my week at home.

Life and work of an indy scholar part 2 - It’s been a week with high professional ups encircled with a deep down in my private life. Literally encircled in time, as last Sunday I heard the sad news that one of my closest friends had suddenly lost her beloved husband the day before, and today we had his funeral. In the emotional rollercoaster that followed the news, I managed to escape into my mind once in a while, like I’m doing now with ordering the work I did this week.

Life and work of an indy scholar part 1 - It’s that time of the year that I start to think about my ambitions for the months that follow. I know most entrepreneurs start their planning and preparations as soon as September and as late as December, but after summer is my busiest time and I like to keep December as appointment- and deadline-free as possible. This helps me clear my mind and start the new year afresh with thinking about what I want to do the upcoming eleven months. As a bonus, I have time left to spend the holiday season with my loved ones in a relaxed mode.

‘Benoemen’. Ik dacht altijd dat het om iets plechtigs ging, iemand verheffen tot een nieuwe status met bijbehorende privileges. Niet iedereen mag zomaar benoemen, want de benoeming is een zogenaamde performatieve taaldaad. De ambtenaar zegt: “Ik verklaar als ambtenaar van de burgerlijke stand van de gemeente X dat u beiden door de echt met elkaar bent verbonden”, en voilà, jullie zijn daadwerkelijk getrouwd, met bijbehorende wettelijke rechten en plichten; voor die uitspraak nog niet.

foto (c) Hilko Visser

Naar aanleiding van mijn reflectie op twee projecten van woningcorporatie Welbions te Hengelo, heb ik het essay Kijken naar graffiti. Graffiti als manifestatie van eigen kracht geschreven. Ik werk hierin in zo’n 5.000 woorden en met 68 foto’s uit waarom graffiti als onderdeel van de onderzoekende samenleving thuishoort in een open, goed werkende democratie.

Ik moet u wellicht teleurstellen, maar [campus]OrléoN is eigenlijk geen radicale vernieuwing. Ik begin steeds beter in te zien dat het eerder past in een oude traditie, namelijk om als samenleving onderzoek te organiseren naar wat nieuwsgierig maakt en aandacht verdient. En dat doen we van oudsher op heel veel verschillende manieren en plaatsen. Bekend zijn natuurlijk de Academie van Plato en het Lyceum van Aristoteles, maar vergeet ook niet de geneesvrouwen uit de oudheid en de hakim uit de Arabische middeleeuwen.

Volgens de VAWO, Vakbond voor de wetenschap, is ruim 40% van de gepromoveerde wetenschappers aan universiteiten in tijdelijke dienst.¹ De schaarste op de academische banenmarkt is al jaren een feit, maar is om diverse redenen een taboe.

“Ik kan met jou de tango niet dansen, er trilt niks bij de heupen”

De titel van dit stukje is een uitspraak van mijn leidinggevende toen ik nog postdoc was. Het zal ergens in 2002 geweest zijn, dus ongeveer twaalf jaar geleden. Ik kan soms lang ergens over nadenken en deze uitspraak is daarvan een case in point: was dit nou seksistisch? Een puzzel die ik vandaag oplos.

10-06-13 begaf een zwerm van [campus]OrléoN zich naar het event Te slim voor de arbeidsmarkt, de Wetenschapseditie van het NRC Carrière Café in samenwerking met AcademicTransfer, om te proeven van definities, betekenisgeving, activiteiten en sfeer. Het event en de uitwisseling daarna hebben geïnspireerd tot verder denken, nieuwe vragen en vervolgstappen. Die zijn gebundeld en als resultaat van ons zwermonderzoek aangeboden aan AcademicTransfer, de digitale vacaturebank voor wetenschappers.

Mijn sabbatical zit erop, ik ben weer aan het werk. Het was een fijn jaar, waarin de rijdende trein van [campus]OrléoN een paar wissels heeft genomen en er veel nieuws op de rails is gezet. In de loop van het jaar hierover meer. Onveranderd is mijn nieuwsgierigheid naar het verschijnsel ‘universiteit’. Gewoon, omdat de universiteit ook deel uitmaakt van de onderzoekende samenleving. Voor wie er oor naar heeft: er rommelt wat. Dat is al een tijdje zo. Zelf ken ik het van toen ik er werkte, tussen 1994 en 2002.

Trending in 2014: Momo en de Yes Men

Een tijdje terug gaf ik een workshop over narratief onderzoek aan de afdeling Kwalitatief Onderzoek van een groot en gerenommeerd marktonderzoeksbureau.*) Na een inleiding over waar je narratief onderzoek voor kunt inzetten en wat je dan met de resultaten kunt doen, ging ik over op de techniek van de narratieve analyse. Ik heb een systematiek ontwikkeld waarmee je vanuit verschillende invalshoeken verhalen kunt analyseren, namelijk op thema’s (wat), perspectieven en posities (wie) en overtuigingskracht (hoe); zo kun je mooie patronen op het spoor komen.

Many have grown accustomed to the idea that academe is the sole source of significant scholarship. When it comes to knowledge about the social, society is still largely unheard. [campus]OrléoN is a campus of independent researchers who want to change this monopoly. ‘The public’ is not silent nor ignorant. Therefore, the divide between public and private sociology can be challenged, with consequences for public decision making and democratic arrangements in knowledge creation. The public has research capacities that this campus wants to bring out.

Welke transitie kunnen we verwachten in de wetenschap?

7 en 8 november was ik bij het Science in Transition (SiT) event. U hebt er wellicht iets van meegekregen, er was behoorlijk wat aandacht van de pers. De vier initiatiefnemers zijn verontrust dat de wetenschap steeds meer over kwantiteit dan kwaliteit gaat. Interessant om die tegenover elkaar te stellen. Ze zijn soms ook gelijk. Als we kwantitatief naar de panels kijken, zien we dat de kwaliteit overwegend white male senior was.

Het zijn drukke tijden voor universiteiten. Of eigenlijk, voor onderzoekers die op universiteiten werken. Het schijnt er niet erg prettig te zijn als ik af moet gaan op de boeken die ze schrijven, de artikelen waaraan ze meewerken, de congressen die ze organiseren, en dat allemaal over hetzelfde thema: de crisis van de academicus. Zo vertaal ik het maar even. Het betekent dat de onderzoeker zijn werk niet meer kan doen, en dat was vroeger wel anders.

Basten (2013). Bodies of knowledge. Essay in het kader van zwermonderzoek naar “Becoming emotionally regulated”.

How neoliberal criticism hides academic behavior that is not incompatible with neoliberal behavior

---

During the conference ‘The idea of University and the Future of Knowledge. Views of the Humanities’ (convened by the Centre for the Humanities on September 19 and 20, 2013), the university has been framed in different ways. However, I think that the frames were not only incomplete and inconsistent, but that they were also put on to the wrong targets.

Framing