wetenschapsetnografie

7 en 8 november was ik bij het Science in Transition (SiT) event. U hebt er wellicht iets van meegekregen, er was behoorlijk wat aandacht van de pers. De vier initiatiefnemers zijn verontrust dat de wetenschap steeds meer over kwantiteit dan kwaliteit gaat. Interessant om die tegenover elkaar te stellen. Ze zijn soms ook gelijk. Als we kwantitatief naar de panels kijken, zien we dat de kwaliteit overwegend white male senior was.

I love this book. I do. It offers a tight case for researching the human social world in a way that I hold dear. “All sciences”, Agar writes, “make their case based on evidence according to the rule of some logic, and then they try to prove the case is wrong in order to show that it might be right” (p. x). The lively science Agar proposes is not different from this, but “once a human makes other humans in their social world the scientific focus, all sorts of problems come up that didn’t appear with material objects or with most non-human forms of life” (p. x).

(hoewel ik, in tegenstelling tot Muhammad Babur, niet denk dat ik iets zinnigs kan zeggen over Leadership and Learning in the Asian Century...).
 

Professor Winkel en Professor van Winkelhoff verdacht van commerciële - edoch verzwegen - belangen bij hun wetenschappelijke onderzoek. Nomen est omen?
 

Bij de eerste zending al meer dat 50 exemplaren van het Handboek Buitenpromoveren op de bus gedaan :-)

Het zijn drukke tijden voor universiteiten. Of eigenlijk, voor onderzoekers die op universiteiten werken. Het schijnt er niet erg prettig te zijn als ik af moet gaan op de boeken die ze schrijven, de artikelen waaraan ze meewerken, de congressen die ze organiseren, en dat allemaal over hetzelfde thema: de crisis van de academicus. Zo vertaal ik het maar even. Het betekent dat de onderzoeker zijn werk niet meer kan doen, en dat was vroeger wel anders.

Basten (2013). Bodies of knowledge. Essay in het kader van zwermonderzoek naar “Becoming emotionally regulated”.

How neoliberal criticism hides academic behavior that is not incompatible with neoliberal behavior

---

During the conference ‘The idea of University and the Future of Knowledge. Views of the Humanities’ (convened by the Centre for the Humanities on September 19 and 20, 2013), the university has been framed in different ways. However, I think that the frames were not only incomplete and inconsistent, but that they were also put on to the wrong targets.

Framing

Wie in de wetenschap wil werken, moet pijn lijden. Dit lijden komt voort uit de transformatie tot wetenschapper, de moeite om ‘een van ons’ te blijven (ten koste van ‘een ander van ons’), de afwijzing door universiteit en bedrijfsleven, misschien zelfs wel de samenleving. Als we wetenschap, universiteit, arbeidsmarkt en samenleving opvatten als complexe systemen, dan kunnen we dus niet een verantwoordelijke partij of ideologie of God aanwijzen als de genius achter het verhaal van in - en uitsluiting.

“Een goede onderzoeker gedraagt zich niet als onderzoeker, hij ís het. Ook als er even niet op hem gelet wordt”, zo schrijven Oost en Markenhof. Promoveren is niet alleen een vak in de vingers krijgen, het vormt ook een identiteit; het gaat niet alleen om meer weten, het gaat ook om anders weten. Dat ‘anders weten’ verdwijnt uit het zicht wanneer een arbeidsmarkt verschijnt waarin kennis weliswaar gevraagd wordt, maar niet onderzocht. Dat zet de aansluiting van gepromoveerden als ‘anders wetenden’ op een niet-wetenschappelijke arbeidsmarkt behoorlijk op scherp.

“Wetenschap is topsport”, zei VSNU-voorzitter Karl Dittrich op de Wetenschapseditie van het NRC Carrière Café “Te slim voor de arbeidsmarkt” afgelopen 10 juni, georganiseerd samen met AcademicTransfer. Gastheer en nrc.next-chef Hans Nijenhuis nam de pass over: “Ik kan aardig voetballen, maar ik ben geen Messi en (tegen de zaal) u misschien ook niet.” Het is echter de vraag of die topsport-metafoor past.

It is nothing strange if a thing not held in honour does not prosper

Hebt u wel eens van Cecilia Payne-Gaposchkin gehoord? Ik niet, totdat ik op de Facebook site ‘I fucking love science’ een post met haar foto tegenkwam en de tekst ‘I discovered what the sun is made of. Too bad I didn’t have a penis, then you’d know that.’ Ik schrijf dit niet zo op om u te choqueren, maar doe graag aan correcte bronvermelding en wil een aantal termen introduceren die volgens mij met invloed te maken hebben.

“De beste plannen komen van onderop” was de samenvattende kop boven het interview met Jim Diers, voormalig directeur van het Seattle Department of Neighborhoods en tegenwoordig rondreizend met zijn optimistische filosofie (De Volkskant, 25 maart*). Het interview* biedt aanknopingspunten om een aantal opkomende trends uit te lichten die, als je ze samenpakt, zicht bieden op een sociale horizon die verder ligt dan de voorbeelden die Diers aanhaalt. Daar wil ik hier bij stilstaan, omdat ze gebundeld voor meer momentum kunnen zorgen.

Toen ik de aankondiging van het project Ware Wetenschap van De Volkskrant zag, was ik in eerste instantie verheugd dat een krant de moeite nam om voor haar lezers de black box van de wetenschap open te maken en hen een blik te gunnen op wat er gebeurt tussen de start en het einde van een onderzoeksproject.

Er schijnen “heftige discussies” te woeden over de uitlatingen van prof. dr. Onno van Schayk aangaande een voor hem als wetenschapper onverklaarbare, maar als gelovige verklaarbare genezing aan een been. Als ik zo eens op internet speur, dan lijkt me “heftige discussies” een overdreven kwalificatie voor het gesprek dat erover gevoerd wordt.

8 maart was een bijzondere dag. Internationale Vrouwendag natuurlijk, maar voor mij persoonlijk was belangrijker dat het de 68ste verjaardag van mijn moeder zou zijn geweest, ware het niet dat ze in 2004 onaangekondigd en ineens zomaar dood was. Vrouwendag is in het leven geroepen om aandacht te vragen voor de hachelijke situatie van vele vrouwen en de mensenrechten van alle vrouwen. Hoewel geboren op Vrouwendag, had mijn moeder weinig op met het feminisme. Misschien omdat ze er de noodzaak niet zo van in zag; ze kwam uit een nest met veel ondernemende vrouwen, mijn oma incluis.

When the humanities are under attack, they either Duck and Dive or Go to War. The Public Value of the Humanities (Bate, 2011) is an example of the latter. There are three points the authors want to make. The first one is that the value of the humanities is manifold. Some authors discuss the economic value in terms of direct commercial benefits for or indirect inputs into creative, cultural and tourist industries, but most authors stress the moral value the humanities have for the public.

“we did experiment 2 because we didn’t know what the fuck to make of experiment 1 #overlyhonestmethods”. Met deze tweet van 7 januari ontketende dr_leigh een trending toppic in de wetenschappelijke wereld. Duizenden wetenschappers biechten sindsdien hun kleine foutjes aan Twitter op.