Ineens begreep ik de opluchting die een diagnose kan geven: het verklaart iets en je weet beter waar je aan toe bent. In mijn geval is het de hazelaar, die volgens de Keltische boomhoroscoop mijn levenswandel tekent. Ik kwam er toevallig achter op de Floriade, waar ik met m’n lief en schoonmoeder was. Een grote cirkel met verschillende bomen, daarbinnen twee cirkels met gladde stenen; op de binnenste stonden geboortedata, op de buitenste een kenmerk. En ja hoor, daar lag hij, 26 maart, te wijzen naar “een wellustig pionier” en in de verte een hazelaar. Eerlijk gezegd ben ik een florabeet, dus ik zou ‘m op straat nooit herkend hebben, maar ik rende eropaf alsof het een oude vriend was. Bij de boom, die ik en passant een knuffel gaf, stond meer te lezen: “De hazelaar is constant op zoek naar vernieuwingen en nieuwe ervaringen. Hazelaars zijn enorm nieuwsgierig en hebben een grote intelligentie, intuïtie en scherp oordeel.” Wiens ego kan daar nu op tegen zijn? Mijn vriend (lijsterbes/tobbende wereldverbeteraar) vond het hilarisch. Nee nee, de beschrijving klopte volgens hem wel, maar daar stond ik dan, dr. in de Sociale Wetenschappen, te grijnzen naar een boom alsof die enige wetenschappelijke verklaring kon geven voor de keuzes die ik in mijn leven had gemaakt. Maar wie kan wel een wetenschappelijke verklaring geven voor keuzes? Toen iemand me zeven jaar geleden, ik was 35, vroeg wat ik later wilde worden, wist ik het nog steeds niet. Er zat wel wat lijn in wat ik gedaan had, maar meestal bedenk je pas achteraf de logica erbij. Ik heb Frans gestudeerd en Sociale Wetenschappen. In de eerste studie leerde ik hoe taal werkt en verhalen te interpreteren, in de tweede leerde ik naar de samenleving te kijken. Veel sociologen zijn geïnteresseerd in grote verhalen over de samenleving. Er wordt geschreven over Groeiend Individualisme en Uiteenvallende Samenleving. Zelf zoek ik liever kleinere verhalen op, ook om zelf te leren van hoe anderen denken en doen. Een flatbewoner heeft er last van dat kinderen van etages boven rommel in haar tuin gooien. Met ouders praten helpt niet. Wat nu? Ik voorvoel groeiende ergernis, maar zij verrast me, gaat met de kinderen bloembollen kopen en geeft hen een stukje van haar tuin. Wow! Dat zijn de verhalen die de hazelaar in mij zichtbaar wil maken, wil verbinden tot een verhaal over onze samenleving waar iets van te leren is, ook door mij.
