Als puntje bij paaltje komt, dan doen we maar wat en daar geven we achteraf betekenissen en bedoelingen aan. We zien dat iets blijkbaar werkt, dus daar gaan we mee door (recursieve processen) en dat iets anders toch niet werkt, dus daar stoppen we dan mee (selecties); maar we voelen ons tegelijkertijd redelijk machteloos, omdat we in wezen niet kunnen weten wat het effect van ons handelen is. Vooral wanneer dingen gebeuren die we toch echt niet zo bedoeld hadden. Zo zien we hoe we ons als samenleving jarenlang voor iets inspannen zonder in staat te zijn tot daadwerkelijke veranderingen te komen. Of dat we ondanks al onze kennis nog voor onaangename verrassingen kunnen komen te staan. Discriminatie en segregatie van de samenleving, wachtlijsten in de zorg en verrommeling van het landschap zijn indicatief voor dat eerste, de kredietcrisis voor dat laatste. Wat betekent het vanuit dit perspectief om het over ‘de kennissamenleving’ te hebben?
Basten en Germans (2009). ‘Gemeenschappen’ is ook een werkwoord. Een evolutionair perspectief op de kennissamenleving. In Pieters, Popkema, Broekhans, Dijkstra, Boersma, & Alberts (red.) Jaarboek Kennissamenleving. Gevoel voor kennis. Amsterdam: Aksant (88-97).
Aan te vragen via floorbasten@orleon.nl
