Onderzoek doen naar buitenpromovendi is leuk. Ik wil hier nog niet te veel vertellen over de resultaten – die presenteer ik op 26 maart – maar een klein tipje van de sluier wil ik wel vast lichten. Vooraleerst: wat hen bindt is de zin in onderzoek. Dat kan ook natuurlijk ook niet anders. Velen doen dat graag in verband met een universiteit, maar niet zonder de praktijk te verlaten. Zoals zij nu onderzoek en praktijk combineren, zo hopen zij dat na het “hora est!” ook te blijven doen. Dat brengt me trouwens bij een terzijde. Ik blijf het raar vinden om onderzoek naast praktijk te zetten, alsof onderzoek geen praktijk is. En de buitenpromovendi laten zelf zien dat je in de praktijk heel goed onderzoek kunt doen. Laat ik het dus zo formuleren: buitenpromovendi vinden het fijn om onderzoekend met hun praktijk bezig te zijn. En daarbij zitten ze vaak niet te wachten op alléén die universitaire praktijk. Nee, dan liever ook de wijde wereld in. Een andere opvallende uitkomst is dat bijna alle buitenpromovendi aan mij vragen: hoe doen de anderen het? Ze zijn nieuwsgierig naar de ervaringen van hun collega-buitenpromovendi, hopen ook op tips. Onderdeel van het onderzoek is naast de interviews ook een enquête. De resultaten van beide onderzoeken zullen verschijnen op www.buitenpromovendus.nl, een website die mensen de gelegenheid biedt om hun belevenissen en adviezen te delen met anderen, zodat gaandeweg een virtueel vademecum voor buitenpromovendi ontstaat. Maar deze website moet ook een thuis bieden voor een online community van stakeholders. Dat zijn natuurlijk de buitenpromovendi zelf, maar te denken valt bijvoorbeeld ook aan de academische begeleiders en hun universitaire bazen, aan de werkgevers en aan de beleidsmakers die het belang van buitenpromovendi zien in het licht van de kennissamenleving (of althans, de eerste stappen daartoe). Door het onderzoek ben ik ook weer terug gaan denken aan de tijd dat ik zelf buitenpromovendus was. Nou ja, buiten? Met een baan aan een universiteit, het object van mijn onderzoek aan dezelfde universiteit (de straat oversteken) en de beide promotores net zo (die straat dan uitlopen), had ik mijn onderzoekswereld even samengebald tot nog geen hectare. Ik had het toch gemakkelijker dan veel van de buitenpromovendi die ik nu spreek, hoewel de meesten van hen zich ook prima redden. Soms voel ik zelfs een lichte steek jaloezie. Zij mogen nog hun nieuwsgierigheid ruim baan geven, zwoegen op taaie materie en dan opgelucht conclusies trekken. Zij mogen nog een uur laten zien dat ze echt wel weten waar ze het over hebben en de ontlading voelen bij de komst van de pedel. Zij wel. Maar meestal duurt dit gevoel niet lang. Ik ben tenslotte zelf ook nog dagelijks zo bezig, nu in veel meer hectaren dan destijds.
Dit is het redactioneel van de CO Times van maart 2010. Download de hele CO Times hier.
