Zou het mogelijk zijn om – daar waar leergeschiedenissen helpen om de ontstaanswijze van het collectieve mentale model bloot te leggen – reflectiescenario’s te gebruiken voor het gezamenlijk ontwerpen van de collectieve mentale modellen van de toekomst? Kunnen we als uitgangspunt veronderstellen dat hoe organisaties met zwakke signalen omgaan voor elke organisatie uniek is? Immers, de zwakke signalen kunnen voor veel organisaties hetzelfde zijn, maar het is de plaats- en tijdgebonden constellatie van organisaties en haar medewerkers die bepalen wat de interpretaties, beoordelingen en reacties zijn. Kortom: biedt chaostheorie een aanknopingspunt? We denken van wel. We denken bovendien dat taal een indicatie kan zijn voor wat die interpretaties, beoordelingen en reacties zijn, en dat talig gedrag inzicht kan bieden in andersoortige gedragingen. Onze veronderstellingen en gedachten daarover zijn in deze hele bijdrage verweven.
Basten & Linde (2002). Taal, leergeschiedenis en reflectiescenario. In Van Eijnatten, Poorthuis & Peters (eds) Inleiding in Chaosdenken: Theorie en Praktijk, Van Gorcum: Assen.
