“When April with its sweet showers has pierced the drought of March to the root, and bathed every vein of earth with that liquid by whose power the flowers are engendered; when the zephyr, too, with its dulcet breath, has breathed life into the tender new shoots in every corpse and on every heath, and the young sun has run half his course in the sign of the Ram, and the little birds that sleep all night with their eyes open give song (so Nature prompts them in their hearts), then, as the poet Geoffrey Chaucer observed many years ago, folk long to go on pilgrimages. Only, these days, professional people call them conferences.” Iets eerder in het jaar dan in deze aanhef van David Lodge’s Small World (Penguin Books, 1984), maar daardoor niet minder vreugdevol en enthousiasmerend door de gasten en het meteorologisch vroege voorjaar, was het lente-uitje 2011. Dat uitje had de vorm van een preconferentie en stond in het teken van de Nijmeegse lente in onderzoek. De inzet: een Europese subsidie. De uitdaging: een high risk voorstel, dus zonder vooruitzichten op de resultaten. En, niet te vergeten, een sexy voorstel, zoiets als (denk ik): prikkelend en tot de verbeelding sprekend. Eigenlijk best frivool voor de academische context waar dit voorstel voor bedoeld was. Mijn aanzet was (hoe kan het ook anders) het onderzoekend vermogen van de samenleving. Het lente-uitje heeft me niet alleen prima geholpen om de rationale achter mijn voorstel scherper te verwoorden, maar ook ideeën gegeven voor het ontwerp (waar beginnen, wie betrekken, hoe het resultaat meten). Het gesprek zet zich inmiddels voort op de groep “campus orleon” van LinkedIn en jullie zijn van harte uitgenodigd om je hierin te mengen. Maar: hoe is het nu afgelopen met die aanvraag? Niet goed, en dat is maar goed ook. Op 6 april, de dag des deadlines (17.00 u), ging er van alles fout, zowel in technische zin (mijn pc) als in mentale zin (mijn state of mind). Geïnspireerd door het lente-uitje, een e-mailuitwisseling die daarop volgde en het enthousiasme van mijn tuin (à la Small World) zag ik mijn voorstel heel goed voor me, maar vooral in het overweldigende beeld van een perpetuum mobile (met dank aan King Wullur) en de mobilisatie van de samenleving als kennisleverancier (met dank aan Albert Cath). Daar werd ik zelf wel begeesterd door, maar blijkbaar is lyriek geen productieve geestestoestand voor een aanvraag die ik toch ook serieus inschatte. Ik kwam niet snel genoeg van beeld naar tekst, van visie naar ontwerp. Deadline dus gemist, maar dat was reden voor slechts een kortstondige treurnis. Om 17.02 uur begon alles alweer te stromen en op 7 april begreep ik hoe ik het design het beste kon vormgeven. Dank dus voor al het creatieve meedenken! Het voorstel kan er alleen maar beter van worden en in het najaar is er een mogelijkheid om het voor een andere call in te dienen. Ik hou jullie op de hoogte.
Dit is het redactioneel van de CO Times van mei 2011. Download de hele CO Times hier.
