Hallo. Ja, u daar. Degene die over de schouder van de geadresseerde van deze nieuwsbrief mee leest. Ik weet dat u er bent. Dat heeft diegene me namelijk verteld. Ik richt me nooit rechtstreeks tot u, want ik ken alleen de geadresseerde. Maar bij deze: welkom in de CO Times lezerskring! Goed om te horen dat deze nieuwsbrief ook buiten mijn eigen adressenlijst aftrek vindt. Ik doe daar in elk geval steeds weer mijn best voor. Roland Barthes was een denker en schrijver die graag afzag van zijn eigen verantwoordelijkheid voor teksten. Hij verklaarde simpelweg de schrijver dood. Wat de lezer met diens tekst doet, is – om in 2011 termen te zeggen – beyond his/her control (hij zou zich omdraaien in zijn graf, maar ik trek mijn handen af van zijn interpretatie). In fictieliteratuur barst het van de dode schrijvers, maar ik weet niet of we daar in wat we “het echte leven” noemen ook al aan toe zijn. Als ik bijvoorbeeld iets lees over de Occupy Movement, dan lees ik toch vooral teleurstelling over het feit dat deze mensen geen programma hebben. Zij weten het dus óók al niet, dus zullen zij wel net zo weinig bijdragen aan de weg uit de crisis als elke andere partij. Nergens lees ik iets over het belang van dat andere wat deze beweging laat zien, namelijk dat het wijs kan zijn het er eens over te hebben, zonder vooraf te weten wat eruit komt. Een open verkenning zonder schrijvers met agenda (spinners) is onze huidige politici, opiniemakers en criticasters vreemd. Je moet toch weten wat je wil? Hoe kun je anders ergens voor strijden? Tja. “Partijen”, “weten wat je wil”, “strijden voor”… Misschien moeten we af van het model waarin aan elkaar slijten van standpunten belangrijker is dan samen onderzoeken hoe je denkt dat het zit en tot oplossingen kunt komen. In Metaphors we live by (1980, University of Chicago Press) schrijven Lakoff en Johnson dat ons Westerse denken over discussiëren zo doordrenkt is van strijdmetaforen, dat we een discussie voeren als was het een strijd. En sterker, een gesprek waarin niet iets bestreden wordt, wordt niet herkend als discussie. Daarom wordt van Occupy een agenda verlangd; dan kan het in de herkenbare discussie meedoen, bestreden worden. Het Latijnse discutere betekent uiteenjagen. Het gekke is dat wanneer we zeggen dat we iets bediscussiëren, wijzelf vaak degenen blijken te zijn die uiteengejaagd worden door het ‘iets’ in plaats van andersom. Ik denk dat Occupy ons dit laat zien: het verlangen om samen kennis te ontwikkelen en ‘iets’ te veranderen in plaats van alleen van elkaar kennis te nemen. Nu eens geen privé verdragen uitsluiting, maar het manifesteren van een ander gespreksmodel, wie weet ook met andere uitkomsten. Als je dit snapt ben je welkom bij Occupy, anders niet. Op 10 december gaat [campus]OrléoN iets soortgelijks doen. Dan gaan we het programma voor 2012 samen ontwerpen. U leest er meer over op de laatste pagina. Bent u (en u ook? en u? en u?) erbij?
Dit is het redactioneel van de CO Times van november 2011. Download de hele CO Times hier.
